Mijn cliënt, Joris (zo noem ik hem), is bang voor open water. Vooral als het van dat hele donkere diepe water is waar je niet doorheen kan kijken. Nou kun je denken, dat dat wel te vermijden valt. En dat je dan nog prima door kunt met je leven. En dat gold tot voor kort voor Joris ook. Dat het er wel was, maar hij had er geen last van. Want hij zwom gewoon niet in donker open water maar in een zwembad.
Joris is wel een fanatieke zwemmer. En ging daarin steeds een stukje verder. Op het moment dat hij ging trainen voor de triathlon, was bang zijn voor donker water opeens iets wat wel in de weg ging zitten. En dat was het moment dat hij besloot het op te lossen met regressietherapie.
In regressie komt hij uit in een vorig leven als bootsman op een visserboot. Hij is aan het helpen met het binnenhalen van de netten vol vis, als een rukwind hem overboord werpt. In het diepe donkere water raakt hij verstrikt in de netten, en verdrinkt. Maar dat heeft hij niet bewust meegemaakt. De bootsman van toen denkt dat hij nog steeds een fitte jonge visser is en wil dat nog steeds graag voelen. Door mijn cliënt te laten ervaren dat de visser van toen daar echt is verdronken, kan hij hem loslaten en daarmee ook de angst voor zwemmen in donker water.
En nu lukt het Joris wel gewoon om in open water zijn trainingen te doen en kan hij zich zonder zorgen inschrijven voor de volgende Triatlon.
